Het verhaal!

Een lang verhaal!

Puntjes op de i

Dit is wat ik op dit moment aan het doen ben met 'Waar gaan we heen'. Dat plaatje aan de rechterkant heeft al een aantal keer op de website gestaan. Het is de cover van het boek 'Waar gaan we heen', een boek over een reis die ik een aantal jaren geleden voor Wolfgang maakte.

En dit is de achterflap:

Waar gaan we heen? Dubbelzinnig is het zeker na drie weken in British Columbia! Drie weken, elf vreemden van elkaar, 4.500 kilometer, beren, walvissen, tranen, geluk, gelach, motels, politie en... Dit korte en soms humoristische verhaal gaat over een gids en zijn groep. In drie weken reizen ze met een kleine bus kriskras door het prachtige British Columbia. Ze trekken door de Rockies richting Victoria, maken een tussenstop in Tofino en gaan dan naar Vancouver.

Ze beleven de raarste momenten met elkaar, momenten die ervoor zorgen dat ze elkaar soms ontwijken, knuffelen, liefhebben en haten. Van piepende remmen tot dierbare momenten die je maar een keer in je leven meemaakt en die je dichter bij het verhaal brengen.

De werkelijkheid haalt de verwachtingen regelmatig onderuit. Voor de een is het vakantie, voor de ander een afscheid van een net overleden partner.

Het is een verhaal met een sterke lijn van ontgoocheling en verdriet, die de gids zelfs maanden later maar niet van zich af kan schudden."

Inleiding I

We worden wakker en rekken ons uit, verbaasd door het felle licht dat onze kamer binnenvalt. Hebben we het licht vergeten uit te doen? Of heeft iemand anders het aangezet? Als Michelle onze kamer binnenstormt, realiseren we ons dat het geen droom is. "Het heeft gesneeuwd!" roept ze voordat ze weer weg is. Een paar momenten later horen we een harde klap als ze de achterdeur dichtslaat.

Het huis is stil en we kunnen alleen maar aannemen dat er veel sneeuw gevallen is buiten. En inderdaad, als ik de gordijnen open, sneeuwt het nog steeds. Boris raast de steeg af en stopt abrupt met een smak net voor de straat. Terwijl ik naar beneden loop om hem te helpen, draait hij zich om met een grote grijns en springt weer op om de heuvel op te rennen.

"Ontbijt, Boris en Michelle!" We gaan allemaal aan tafel zitten, onze wangen rood van de kou. De bosbessenpannenkoeken zijn binnen no-time verdwenen. "Wist je dat we uit moleculen bestaan, Papa?" vraagt Michelle, haar ogen stralend van verwondering. Net als ik mijn mond opendoe om te antwoorden, gaat de telefoon over, met "geblokkeerd" op het display.

Het is nog niet tijd om aan de zomer te denken. Voor nu genieten we van de sneeuw en de warmte van elkaars gezelschap.

Inleiding II

Ik werd net gebeld door Wolfgang. Niet dat ik Wolfgang ken en dacht in eerste instantie hmmm die is er vroeg bij om mij een visa kaart aan te praten.
Nee, Wolfgang had via via begrepen dat ik Nederlands sprak. Op zich niet zo raar, maar wel als je bedenkt dat je in een klein Canadees gehucht woont. En daarbij nog niet zo gek veel mensen kent. Hij wil weten hoe goed mijn Nederlands is!

Ja, natuurlijk spreek ik (nog) Nederlands, na 3 jaar wonen in canada kan je dat volgens mij nog niet verleerd zijn. Op die enkele keer na dat ik even moet zoeken naar de juiste woorden, maar wellicht deed ik dat ook al in Nederland.

Ja Nederland, daar komen we vandaan, althans het merendeel van mijn familie. 1 Canadees en 3 Nederlanders onder 1 dak. En dat brengt eigenlijk niet de verwachte cultuurverschillen met zich mee. Een Canadees is een Canadees en een Nederlander is een Nederlander. Wellicht een open deur, maar ik dacht indertijd dat er meer verschillen zouden zijn.

Inleiding III

Wolfgang wil weten of ik een leider ben en wel een tourleider annex chauffeur annex kok.

Ja, wat dacht je van een gepocheerd ei op een stuk gerookte Kokanee (inlandse zalm) met wat kleine stukjes kers tomaat, wat spinazie, crème fraiche + wasabi en dat allemaal op een Engelse muffin?

Maar om terug te komen op je vraag: Nou, dat is eenvoudig; nee dat ben ik niet. Nou ja niet helemaal, uhm, ik ben het eigenlijk wel maar dan los van elkaar. Ik ben dol op koken, om over markten te struinen en om over eten te praten, ik rij met plezier rond en heb ook graag de leiding komend uit een groot gezin waar broer en zussen mij graag in een bepaalde “hou je mond wij zijn ouder” hoek probeer(d)en te duwen.

Wolfgang wil dus weten of ik deze zomer voor hem kan werken. Ik eindig het gesprek met, Wolfgang ik bel je begin volgende week terug. Eerst maar eens sneeuw gaan ruimen en even later vliegen we met zijn vieren op de slee het pad af. Ja, de zomer is er eerder dan ik denk.